Menedżerowie Arsenalu

Do Arsenalu trafił jako piłkarz tuż po I wojnie światowej. Był napastnikiem, skrzydłowym, a później lewym obrońcą. W 1925 roku złamał rzepkę w kolanie i musiał zakończyć karierę. W Arsenalu zagrał 70 razy i strzelił jednego gola. Został asystentem Herberta Chapmana, jednocześnie szkolił się w fizjoterapii. Gdy w 1934 roku trenerem zostawał George Allison, Whittaker był już wziętym fizjoterapeutą, współautorem wielkich sukcesów Arsenalu. Po wojnie został pierwszym szkoleniowcem drużyny. Zdobył dwa mistrzostwa (1947/48 i 1952/53) i Puchar Anglii (1949/50). Kłopoty, w jakie klub wpadł w połowie lat 50., odbiły się na zdrowiu Whittakera. Zmarł na zawał serca w 1956 roku.

Do Arsenalu przyszedł jako piłkarz w 1934 roku. Dwa razy zdobył mistrzostwo (1935 i 1938), raz Puchar Anglii (1936). W czasie wojny wstąpił do Royal Air Force, ale nie przestał grać w piłkę. Karierę musiał zakończyć w 1943 roku, gdy podczas meczu z West Ham doznał kontuzji kolana. Od czerwca 1947 roku był asystentem Toma Whittakera. Po jego śmierci w 1956 roku został pierwszym trenerem Arsenalu. W sezonie 1957/58 Arsenal zajął 12. miejsce w lidze, najgorsze od 38 lat. W maju 1958 roku Crayston zrezygnował, a kilka miesięcy później został szkoleniowcem Doncaster Rovers. Trzy lata później przeszedł na emeryturę.

Do Arsenalu trafił jeszcze jako piłkarz w 1936 roku, z Bradford za 4 tysiące funtów. Był bramkarzem "Kanonierów" przez kolejne 18 lat. W sumie zagrał w drużynie 297 spotkań, ale nigdy nie dostał powołania do reprezentacji Anglii. W 1954 roku przeniósł się do Peterborough United, gdzie został grającym trenerem. Cztery lata później wrócił do Arsenalu jako szkoleniowiec. Spędził w nim cztery lata i nie zdobył ani jednego trofeum, za jego czasów "Kanonierzy" byli drużyną środka tabeli. Co gorsza, w 1961 roku podwójną koronę zdobył największy rywal Arsenalu - Tottenham. Zrezygnował w maju 1962 roku po zajęciu 10 miejsca w lidze. Potem bez sukcesów pracował jeszcze w Norwich City, Cardiff City, Kettering Town i Corby Town.

Przez całą karierę piłkarską związany z Wolverhampton Wanderers. Dziś przed stadionem Molineux stoi jego pomnik. 105 razy grał w reprezentacji Anglii. Więcej występów w drużynie Trzech Lwów mają tylko Bobby Charlton (106), Bobby Moore (108) i Peter Shilton (125). W 90 spotkaniach był kapitanem reprezentacji (rekord dzielony z Bobbym Moorem). W 541 spotkaniach w Wolves i 105 w kadrze ani razu nie dostał żółtej ani czerwonej kartki, mimo, ze przez całą karierę grał na obronie.

W 1962 roku został szkoleniowcem Arsenalu i nie osiągnął żadnych sukcesów. Najlepszym miejscem w lidze za jego rządów była 7. lokata w sezonie 1962/63. Po zwolnieniu z Arsenalu w 1966 roku był ekspertem telewizyjnym, później zasiadał w zarządzie Wolverhampton. W 2002 roku został włączony do Galerii Sław angielskiej piłki.

Karierę piłkarską skończył już jako 21-latek z powodu kontuzji. Wstąpił do korpusu medycznego brytyjskiej armii, gdzie doszedł do stopnia sierżanta. W wojsku był fizjoterapeutą i taką też funkcję pełnił w klubach piłkarskich. W 1960 roku trafił do Arsenalu. Sześć lat później, po zwolnieniu Billy'ego Wrighta, działacze zaproponowali mu stanowisko trenera. Mee zgodził się, ale pod warunkiem, że jeśli po pół roku nie będzie zadowolony, wróci na poprzednie stanowisko.

W 1968 i 1969 roku Arsenal doszedł do finału Pucharu Ligi. Za każdym razem przegrywał, z Leeds United (0:1) i Swindon Town (1:3). W następnym sezonie Arsenal pierwszy raz triumfował w europejskich rozgrywkach. W finale Pucharu Miast Targowych (poprzednik Pucharu UEFA) Arsenal wygrał w dwumeczu z Anderlechtem Bruksela 1:3 i 3:0. To było pierwsze trofeum londyńczyków od 17 lat.

Największym sukcesem Mee był jednak sezon 1970/71. Arsenal był niepokonany na swoim stadionie w lidze, a w ostatniej kolejce pokonał odwiecznego rywala Tottenham (1:0) na White Hart Lane. Kilka dni później w finale Pucharu Anglii Arsenal pokonał Liverpool 2:1. Była to pierwsza podwójna korona w historii Arsenalu. Oprócz Bertiego Mee tylko Arsene Wenger wywalczył w jednym roku mistrzostwo i Puchar Anglii. Ten wielki sukces był jednocześnie ostatnim w kadencji Mee, który odszedł z klubu.